Blog 7: Namaste

Namaste (wat goedendag of hallo/hello betekend). Dit zeggen wij naast good-morning en good-afternoon, de ganse dag; je zou er bijna moe van worden. En als we het helemaal officieel willen doen, knikken we met onze hoofden en doen we onze handpalmen tegen elkaar aan en brengen we die op borsthoogte. De handpalmen naar elkaar toe brengen is hier een teken van respect. Dit zijn manieren om contact te maken met de lokale mensen en onze collega’s. Naast Namaste zijn wij meer Hindi woorden en zinnen aan het leren, dit wordt gegeven door collega’s wat lachwekkende situaties met zich meebrengt, want ons Hindi spreken klinkt natuurlijk nergens naar.

Verder zijn we nu bijna vier weken van huis, wat aan de ene kant lang lijkt omdat al we al zoveel hebben meegemaakt, en aan de andere kant is het ook nog vrij kort en moeten we nog een goede vier maanden. Daarnaast zijn we alweer drie weken aan het stagelopen. Deze week werken we op twee verschillende afdelingen en doen andere ervaringen en contacten op, hierover zullen we jullie wat meer vertellen. Voordat we elkaar verlaten om naar onze werkplek te gaan, gooien we interessante en motiverende quotes over de gang, bijv. ‘’Be a light today,’’ aldus Martine of ‘’Just be yourself,’’ aldus Rianne en zo gaan we met nieuwe energie aan de slag.

Labourroom Willianne en Rianne werken op de labourroom, in een eerdere blog hebben we al verteld dat deze uit drie ‘gedeeltes’ bestaat. We merken dat we steeds meer onze plek vinden en kleine taken op ons kunnen nemen. Het team bestaat uit hele leuke collega’s die ons met alle liefde iets uit willen leggen of iets voor willen doen. Onder begeleiding van de tropenarts en/of verpleegkundigen hebben we al meerdere bevallingen uitgevoerd, wat heel bijzonder en interessant is om te mogen doen. We zijn dan geen professionele ‘verloskundigen’, maar we krijgen er wel steeds meer handigheid in om die glibberige hummeltjes zonder te laten vallen bij moeders neer te leggen. Nog steeds went het niet (en gaat het ook nooit wennen) dat er verschil is tussen de geboorte van een meisje en een jongetje. Zowel de moeders als de vaders zijn blij met de geboorte van een jongetje, maar als het een meisje is merk je dat ze daar minder blij mee zijn.

Nursery Martine werkt nu ruim twee weken op de nursery afdeling en dit went al aardig. De nursery is een afdeling waar pasgeboren baby’s komen die ziek zijn of er liggen ter observatie. De afdeling kan je opsplitsen in drie levels. Level 2) de baby’s die er liggen ter observatie, bijvoorbeeld met meconium, level 3) hier liggen de zieke en zeer zieke baby’s, bijvoorbeeld met ademhalingsproblemen of met een laag geboortegewicht (onder de 2,5kg) en als laatste level 1) hier liggen de baby’s die behandeld worden voor geelzucht. In totaal liggen er op de nursery dagelijks rond de 30 baby’s. Afgelopen weken werk ik veel op level 3 met de zieke baby’s. In het algemeen zit ik enorm op mijn plek, de collega’s zijn gezellig, interessante casussen en kleine, zachte, troetelbare baby’s (met flinke bossen haar). Aan de andere kant vind ik het ook lastig, omdat ik het gevoel heb dat ik mijzelf moet bewijzen, het cultuurverschil zichtbaar blijft en de dag structuur en werktempo niet altijd even duidelijk is. Ik merk dat ik het Indiase werken niet altijd snap, maar dan realiseer ik mij ook dat ik pas twee weken op deze afdeling werk en nog tijd heb om dit te ontdekken. Op momenten dat het rustig is geef ik aandacht en liefde aan de kleine, harige knuffelbeertjes #scheeuwendespeenvarkens, die ik ’s nachts in mijn slaap nog hoor 😊.

Op de afdeling liggen twee ziekenhuisbaby’s, dit houdt in dat ze zijn achtergelaten door de ouders en zijn overgenomen door het ziekenhuis. Paratna en Pradna (een tweeling) wat Prayer en worship betekend zijn geboren na 32 weken. De moeder is overleden na de zwangerschap en de vader had al drie meisjes en wilde niet nog twee erbij hebben. Het ziekenhuis is overigens blij dat zij de kindjes konden opvangen, want vaak worden premature baby’s, wanneer het een meisje is, te snel en te vroeg mee naar huis genomen, met de wetenschap dat ze overlijden. Wanneer het een jongetje is wil de familie wel meer investeren. Het verschil tussen jongetjes en meisjes is hierbij duidelijk zichtbaar en dit maakt het lastig.

Grappig nog, het takenpakket van elke stafmember is vaak niet zo strikt. Zo werkt er op de nursery een meneer(die iedereen uncle noemt) die alle rekeningen digitaal invoert van de van baby's, daarnaast loopt hij regelmatig rondjes over de afdeling met een elektrische vliegenmepper om vliegen te vangen, ook doet hij zijn rondes langs de baby’s om een praatje te maken of om in zijn handen te klappen. De hele afdeling geniet hiervan.

Als laatste krijgen we alle drie steeds meer zicht op het zorgproces, van opname tot ontslag, wat voor ons ook belangrijk is om te weten.

Leuke taferelen in huize 'Shanti Niwas'. We zijn weer naar de markt gegaan om onze stoffen weg te brengen en op te halen. Vorige week hebben we verteld dat we stoffen hebben uitgezocht, deze hebben we naar de tailor gebracht, zodat er op maat gemaakte kleding gemaakt kan worden. Zie de foto’s voor het resultaat. De weg naar de tailor brengt weer enige capriolen met zich mee. Het heeft hier namelijk 1 dag gigantisch veel geregend, wat betekent dat we tot aan onze enkels in het water staan. En ja, wij zijn natuurlijk rasechte Nederlanders, een beetje water houdt ons niet tegen. Aldus glibberend en glijdend komen we bij onze tailor aan, waar we onze kleding in ontvangst mochten nemen. We sluiten onze dag natuurlijk af met een lekkere maaltijd en een overheerlijk toetje (gebak). Daarnaast zijn we naar een talentenshow geweest van de eerste jaar verpleegkunde studenten, waar we traditionele dansen zagen; zowel uit Nepal als India. De taferelen zijn nog niet klaar, Rianne ligt met bijzondere houdingen op de bank en Willianne gaat dansend de afdeling over met de zorg assistent.

Oke, vooruit dan maar, nog afsluitende anekdote: wanneer de slagbomen dichtgaan, gaan ze met man en macht toch nog onder het spoor door. Wij volgden dit voorbeeld, na goed naar links en rechts gekeken te hebben.

Goed, wij gaan rustig door zoals het nu gaat! Tot de volgende blog.

Liefs,

Willianne, Rianne en Martine.