Blog 12: December gekte deel 1

Alweer drie weken sinds we onze laatste blog online hebben gezet, in de tussentijd is er een hoop gebeurd en leven we hier het leven op de compound. Laten we maar beginnen!

Het Winterseizoen heeft even op zich moeten wachten maar deze is sinds 2 weken ingegaan. Hoe je dat kan zien? Iedereen loopt hier in sjaals, mutsen, sokken in slippers en truien. Hoe wij er in het begin bij liepen? Gewoon in korte mouwen, omdat we een beetje verkoeling wel lekker vinden, maar toch krijgen we meerdere malen per dag de vraag of we het niet koud hebben en op het antwoord dat dat niet het geval is worden we vreemd aangekeken. Sinds afgelopen week is de temperatuur toch gaan dalen naar 23/ 24 graden, dit vinden wij toch ook wel wat aan de frisse kant en trekken wij onze vestjes maar al te graag aan. Grappig, wanneer je blijkbaar voor een langere tijd in een ander klimaat leeft past je lichaam zich daaraan aan; 24 graden is ook gewoon niet warm.

Verder heeft de maand december zijn intrede gedaan wat betekent dat de kerst gekte hier is begonnen. We hebben het programma al doorgestuurd gekregen, met alle festiviteiten die plaats gaan vinden deze maand. De maand begon met de officiële opening waarbij verschillende afdelingen van het ziekenhuis en groepen studenten verschillende culturele dansen deden en werden er liederen gezongen. Prachtig om de verschillende culturen te zien, dit komt omdat het ziekenhuis dichtbij de grens van Nepal ligt. De staff en studenten komen niet alleen uit India, maar ook uit Nepal en Bhutan. De tweede activiteit was een Mela-cooking. Al eerder in de maand november was er een mela-cooking georganiseerd. Dit is een soort van ‘food festival’, hier kan je verschillende traditionele gerechten krijgen uit de verschillende delen van India en Nepal. Deze keer stonden wij er ook bij als Nederlanders en hebben we pepernoten cakes en brownies verkocht. Deze activiteiten leent zich goed voor het socializen en bekende maar ook nieuwe mensen te ontmoeten. Verder zitten we in een kerstkoor en zijn we dagelijks aan het repeteren voor 15dec waar we kerstcarrols gaan zingen in 4 verschillende talen, ja, dit leest u goed, Engels, Hindi, Nepali en Hebreeuws. We hebben voorgesteld of we een gecombineerd Nederlands/ Engels nummer konden zingen, maar helaas kon dit niet, omdat ze anders weer een nieuwe taal moesten leren en dat was te moeilijk. Bijzonder he, want wij mogen wel drie nieuwe talen leren.

Maar goed, alsof we nog niet genoeg aan het doen zijn, zijn wij sinterklaas uiteraard niet vergeten (of hij ons niet). 5 december vieren wij dit Nederlandse festival met alle Nederlanders op de compound. We hebben cadeautjes gekocht, lekker met elkaar gegeten en pepernoten gesnoept. We hebben al een aantal keer voorzichtig proberen uit te leggen wat er gevierd wordt op 5 dec, met ‘black Piet’, die via het dak en de schoorsteen cadeautjes brengt voor mensen en kinderen die lief zijn geweest, maar dat schijnen ze niet helemaal te begrijpen. Naast deze drukke maand met vele activiteiten werken we ook nog gewoon en zijn we druk bezig met onze opdrachten. Want nu de maand december is aangebroken komt de deadline van school dichterbij en zelfs de terugvlucht naar Nederland, we hebben onderhand zoveel leuke stoffen en traditionele spullen gekocht dat we moeten nadenken hoe we dit mee kunnen nemen naar Nederland. Maar goed, door al deze drukte gaat de tijd ook zo snel, omdat we optimaal genieten. En de komende tijd gaat nog drukker worden, want we zijn al uitgenodigd voor kerstvieringen van verschillende afdelingen.

Martine: Ik heb de laatste dagen op de nursery gehad; na bijna 10 weken was het goed om naar een andere afdeling te gaan. Het aanvankelijke plan was dat ik een weekje ging kijken op de nursery omdat ik benieuwd was hoe de zorg was voor de baby’s, maar dit was een klein beetje uit de hand gelopen naar 10 weken. Ik heb ontzettend veel geleerd over zorg voor te vroeggeboren baby’s, maar ook ziektebeelden zoals geelzucht, meningitis en respiratoire problemen. Ik ga de afdeling, de collega’s waarmee ik steeds beter contact had en de baby’s erg missen. Voor de mensen die willen weten hoe het met de hospital twins gaat; Prathna en Arathna maken het steeds beter, ze groeien nu als kool, beginnen te lachen en kunnen het hoofdje al aardig recht houden. Leuk om te zien hoe iedereen zo verknocht is geraakt aan de tweeling. Hoe het er nu voor staat is dat het ziekenhuis probeert de tweeling zo lang mogelijk hier te houden, zodat ze nog wat groter en sterker zijn voordat ze naar een kindertehuis gaan. Nu ik niet meer op de afdeling werk loop ik af en toe naar de nursery om de collega’s te spreken en de tweeling te voeden. Sinds een week werk ik op de labour-room, hierover zijn al veel verschillende verhalen geschreven, maar het blijft een bijzonder en wonderlijk iets die bevallingen en hoe kinderen ter wereld komen. Verder moet ik erg wennen aan de chaos en hectiek; dit omdat de labour-room in vergelijking met de nursery een veel grotere afdeling is met andere zorg. Tijdens de eerste dagen heb ik al veel kunnen en mogen doen, zoals helpen bij het ontvangen van de baby, het plaatsen van een venflon en het klaarmaken van medicatie. Als laatste, werk ik samen met Rianne, fijn om iemand bekend op de afdeling te hebben.   

Rianne: Wat gaat de tijd ontzettend snel, aanstaande woensdag zijn we hier alweer 14 weken, bizar. Ik geniet nog steeds van de labour room. Ondertussen heb ik al 86 bevallingen meegemaakt en dit blijft elke keer weer bijzonder om te zien #notcountingatall. Wat zal ik nog meer eens vertellen over de labour room. Ondertussen zijn jullie wel op de hoogte van de sides en taken die ik daar uitvoer. Toch brengt elke dag wel weer iets nieuws met zich mee. Zoals een breech (stuitligging) bevalling of een bevalling van een tweeling op de pre – active side. Afgelopen week kwam ik zelfs een vrouw tegen op de compound die voor een controle na de bevalling kwam en mij nog herkende van haar bevalling, dat is toch wel heel leuk. Verder heb ik ontzettend veel gezelligheid met mijn collega’s en komen de uitnodigen binnen om een keer een kopje thee te komen drinken. Naast het werken op de labour room krijg ik het ook drukker met fotograferen. Een tijdje geleden heb ik een photoshoot gedaan van de hospital twins. Iedereen vond de foto’s mooi, want ze gaan het hele compound over en voor ik het wist kreeg ik de vraag of ik een photoshoot wilde gaan doen van de tandarts en zijn gezin, deze staat gepland voor aanstaande zondag, ben benieuwd. Benieuwd naar de resultaten van de photoshoot van de tweeling, scroll naar beneden!

Willianne: Alvast een note van de schrijver, dit verhaal kon niet korter, maar veel leesplezier. Afgelopen drie weken bestonden voor mij, uit een weekje werken, een weekje vakantie en een weekje ziek zijn. Ik ben op vakantie geweest naar Varanasi. Dit is een stad in India op de onofficiële 13 uur afstand met de trein: conclusie, met Indiase vertragingen is 18 uur een betere schatting. Het is voor mij de eerste keer in de Indiase trein, en ook de eerste keer als solo-traveller op reis. Van tevoren vond ik het best wel spannend natuurlijk; je hebt geen idee hoe je reis zal gaan verlopen, wie je gaat ontmoeten en of het eigenlijk wel zo’n verstandige keuze is om alleen te gaan. Achteraf kan ik als conclusie trekken, dat ik absoluut weer alleen zou gaan als ik het over zou moeten doen. Je leert zo makkelijk nieuwe mensen kennen, en kan daardoor zo veel over verschillende culturen leren! Zo ben ik op mijn eerste dag in Varanasi met een Indiase hostel-genoot die Hindoe is (ik sliep op een 14-persoonskamer, ook dat was een sprong in het diepe voor mij) naar de Shri Kashi Vishwanath Temple geweest. Voor de Hindoes is dit een van de belangrijkste tempels. Mijn hostel-genoot koopt een offersetje en ik mag met hem mee de tempel in (ik ben de enige blanke die daar rondloopt) en mag zo vanaf de eerste rang meekijken hoe hij zijn offerrituelen uitvoert. Ook heeft hij me achteraf veel verteld over de verschillende goden in het Hindoe geloof en waar zijn geloof nou eigenlijk om draait, wat heel interessant is om te horen. Op de avond van mijn eerste dag loop ik iemand uit de UK tegen het lijf, die ook alleen op pad is; met wie ik vervolgens die avond en mijn tweede dag optrek. Die avond gaan we ook naar de ghats met de crematies, waar Varanasi om bekend staat. Ik zal hier even een korte uitleg over geven. Varanasi schijnt één van de oudste steden ter wereld te zijn waardoor er allerlei tempels te vinden zijn. Ook ligt deze stad aan de Ganges, wat ook wel de ‘heilige rivier’ genoemd wordt: Je ziet hier mensen zich met veel eerbied in wassen. Volgens het Hindoe-geloof is het van belang dat je na je overlijden gecremeerd wordt, en voor hen is het dan extra mooi als hun as in de Ganges uitgestrooid kan worden. Het cremeren en uitstrooien van as gebeurt op de ghats: trappen die vanaf de stad naar de Ganges leiden. Bij het cremeren zien we hoe het lichaam vlamvat en hoe het langzaam verbrandt, wat veel indruk op me maakt. Zaterdag en zondag ga ik met allerlei verschillende mensen Varanasi en omgeving verkennen: varen langs de ghats, naar een reusachtige universiteit, naar de Monkey Temple (apen heb je heel veel hier; een extra reden naast de zakkenrollers om je spullen in de gaten te houden) en naar Sarnath. Sarnath schijnt de eerste plaats te zijn waar de god Boeddha helemaal in vrede met zichzelf kwam en waar hij voor het eerst preekte. Wat grappig is om te merken gedurende deze dagen is hoe erg de straatverkopers je proberen op te lichten als toerist. Gelukkig heb ik het geluk dat ik zelf inmiddels na drie maanden in India al wel ongeveer weet hoe veel iets waard is en wat écht veel te veel is. Opvallend genoeg kunnen sommige prijzen van 700 roepies ook ineens naar ‘gratis’ als ze horen dat je samen met een inwoner van India op stap bent, nog een voordeeltje van een solo-traveller. Maandagochtend reis ik weer naar huis, helaas mét een voedselvergiftiging die ik in het hostel zelf heb opgelopen. Mijn trein-buren spreek ik deze keer pas na 7 uur onderweg, van wie ik met een combinatie tussen verbaast en verongelijkt te horen krijg: ‘you slept the whole time!’. Als de hospital-driver me uiteindelijk weer veilig op de compound van het ziekenhuis brengt, voelt dat toch wel echt als thuiskomen.

De tijd hier in India begint al erg op te schieten we zijn al verder over de helft hier en hebben we nog maar minder dan twee maanden te gaan in totaal in India, waarvan 6 weken op het Duncan compound en 2 weken in Goa. Goa is een staat in Zuidwest India, daar gaan wij naartoe in de laatste twee weken van onze tijd in India om vakantie te vieren.

Geen idee wanneer de volgende blog online komt, voor nu tot later!

Liefs,

Willianne, Rianne en Martine.