Blog 15: Tijd voor afscheid

In Goa in ons appartement hebben we geen goed internet, dus in een strandtentje met uitzicht op het water plaatsen wij de laatste blog over Duncan.

De allerlaatste twee weken hier op de Duncan Compound zijn aangebroken. Terugkijkend hebben we ontzettend veel meegemaakt en gezien, voor ons gevoel is de tijd voorbijgevlogen. De afgelopen weken bestonden uit werken, opdrachten afmaken en afspraken met collega’s en bekenden.

Opdrachten: de laatste twee weken hebben we enorm hard gewerkt aan de opdrachten en het is gelukt. Yes! We leven in de toekomst dus we hadden vier uur langer om het in te leveren; rond 2 uur ‘s nachts houden we het toch wel voor gezien en ronden we het af. Nu is het wachten op de uitslag, dit blijft altijd erg spannend! Deze blog zetten we online als we in Goa zijn, en hebben we het heugelijke nieuws al gekregen dat we onze opdrachten gehaald hebben; nu alleen ons eindgesprek nog wanneer wij weer in Nederland zijn.  

In het ziekenhuis hebben we weer genoeg meegemaakt, dit op verschillende afdelingen. Wij zullen voor de allerlaatste keer verhalen delen over het ziekenhuis en hoe wij persoonlijk het afscheid hebben beleefd.

Rianne: it is time to leave, never thought saying goodbye would be that hard! I will miss this place, but most of all the friends I made! Love them all! De laatste twee weken op de labour room vlogen voorbij! In deze twee weken heb ik het doel van 35 bevallingen mogen doen behaald! Mooi getal om de stage mee af te ronden. In totaal heb ik 124 bevallingen bijgewoond! Daarnaast was er veel gezelligheid met collega’s en wist iedereen dat de stage er bijna op zat! Elke dag begonnen ze er wel over en kreeg ik te horen dat ze mij wel echt gingen missen en wanneer ik van plan was om terug te komen! Goeie vraag, als het aan mij lag was ik nog wel even gebleven (maar nee lieve vrienden en familie ik kom echt naar huis😊). Het afscheid nemen was ontzettend lastig! Nooitgedacht dat ik er zoveel moeite mee zou hebben. In de afgelopen maanden heb ik zoveel lieve vrienden gemaakt, dat ik mij niet kan voorstellen dat ik ze misschien nooit meer zie. Gelukkig hebben we nog whatsapp, Facebook, Instagram en videobellen! Zo kan ik ze toch nog spreken! Want Duncan is toch wel mijn tweede familie geworden! Ik heb ontzettend genoten en geleerd de afgelopen 20 weken! Nu kijk ik uit naar 10 heerlijke dagen Goa en 2 dagen Delhi en daarna kan ik mijn lieve vrienden en familie weer in m’n armen sluiten!

Martine: Na labour room ben ik voor twee weken na de ICU gegaan, ik was benieuwd naar de complexe zorg en de diversiteit. De helft van de bedden liggen baby’s in veel te grote volwassen bedden. Wanneer het niet druk was, werd er veel schoon gemaakt en was er veel tijd voor de patiënten. Zo kwam er een vrouw binnen op de afdeling met haar twee zoons, ze had ruzie met haar man, vervolgens heeft ze eerst haar zoons en toen zichzelf vergiftigd, treurig om te zien. Na de ICU heb ik mijn laatste week doorgebracht op de labour room, daar heb ik samen met Ri en zelfstandig baby’s gevangen. Wat ik er voornamelijk intrigerend aan vind is het hele proces, van begin tot het einde. Na de bevalling heb ik de moeder geholpen met borstvoeding geven. Tijd is gevlogen en ik ga Duncan en de familie erg missen. Ik vond het erg leuk om op de verschillende afdelingen te werken en te kijken wat bij mij paste! Als laatste ga ik naast de collega's stiekem Raxaul met zijn eenvoudigheid missen, ik voelde me thuis!

Willianne: Zoals in de vorige blog vermeld, ben ik na 2 weekjes ICU naar casualty (=spoedeisende hulp) gegaan, waar ik ook 2 weken gebleven ben. In casualty kom ik in een leuk team terecht waar we elke ochtend starten met popcorn, mierzoete koffie met heel veel melk en koekjes. Rond lunchtijd wordt het druk met mensen met honden- en vossenbeten, brandwonden doordat de wapperende sari's vlamvatten als de vrouwen zich bij het vuur warm houden en veel mensen met pijn op de borst door hartproblemen. Op mijn eerste dag volg ik 1 patiënt: een jonge man met een open botbreuk. Bij deze patiënt ben ik tijdens opname, bij het maken van doktersplan, röntgenfoto's maken en vervolgens switchen naar de afdeling. Samen met de dokters en de man van de röntgen staan we te bespreken hoe deze breuk zo kan plaatsgevonden hebben, terwijl de wond er anders uitziet. Een logisch verhaal kunnen we er niet van maken. De volgende dag krijg ik te horen dat de desbetreffende patiënt geopereerd was en dat ze een kogel tegen zijn gekomen. Dit verklaart alles, maar best wel bizar als je dit dan ineens hoort. Na 2 weken casualty ben ik 1 dagje naar de poli voor zwangere vrouwen geweest, waar Martine al eerder wat over geschreven heeft. Daarna ben ik weer terug geswitcht naar de labour room, waar ik een paar nachtdiensten gedraaid heb; genieten! Heerlijk om dan weer even een paar weken op deze vertrouwde afdeling te kunnen werken.

De afgelopen weken zijn we druk geweest met afscheid nemen! De ene uitnodiging na de andere uitnodiging stroomde binnen. Bijna elke avond hadden we een diner gepland staan bij vrienden of collega’s die graag afscheid wilden nemen van ons. Wij als Nederlanders dachten dan dat we alleen een koffie gingen doen, maar dat was niet het geval! Elke keer werd er weer voor ons gekookt en omdat we ons niet afgemeld hadden voor ons eigen avondeten zaten we ’s avonds gewoon weer aan de rijst en curry. Laten we het er maar op houden dat we flink veel gegeten hebben de laatste twee weken. Door al deze volgeboekte avonden vlogen de laatste twee weken voorbij, want voor het we het wisten was het 21 januari en moesten we afscheid gaan nemen. Op die 21ste zijn we onze afdelingen nog even langsgegaan om afscheid te nemen van onze collega’s. ’s Avonds hadden we een klein afscheidsfeestje gepland om afscheid te nemen van degene met wie we het meest bevriend waren. Zelfs collega’s die nachtdienst hadden kwamen voor hun dienst nog een langs en zelfs om 01:00uur kwamen er nog collega’s tijdens hun dienst afscheid nemen. Het afscheid nemen was moeilijk, het voelt gek om afscheid te nemen van een plek en de mensen waar je 5 maanden hebt gewoond en gewerkt. Gelukkig hebben we nog Facebook, What’s app, Instagram en videobellen om contact te houden met onze lieve vrienden. We hebben een ongelofelijke mooie, leerzame en gezellige tijd gehad. We hebben genoten!!

Liefs,

Willianne, Rianne en Martine