Blog 11: Een blog van uiterste

De afgelopen twee weken waren weken van uiterste. Van veel baby’s op nursery en veel bevallingen op de labour room tot weinig baby’s en amper vrouwen die op springen stonden. Verder konden we het niet laten om nieuwe stoffen in te slaan, hadden we tijdelijk een vol huis en bespreken we twee casussen die ons zijn bij gebleven. Kortom weer een hoop om te vertellen, lees lekker met ons mee.

Laten we beginnen met de eerste week met de vele baby’s, want allemachtig, op de nursery waar Martine werkt zijn alle bedjes bezet met in totaal 36 tot 40 baby’s. Dit brengt een hoop drukte en chaos met zich mee en dit in combinatie met te weinig verpleegkundigen. De hele week werk ik over tot ongeveer 17.00-17.30uur om samen met de verpleegkundigen zoveel mogelijk werkzaamheden te kunnen verrichten. De inzet van de verpleegkundigen is ontzettend groot en ze doen wat ze kunnen, maar toch kan er regelmatig niet de optimale zorg geboden worden door gebrek aan personeel; pittig om te zien. De grootste bron waar de vele baby’s vandaan komen, is de labour-room waar alle baby’s geboren worden. Het is ook gigantisch druk op de labour room en dat is op alle side’s te zien, op admission zitten vrouwen minutenlang te wachten totdat ze geholpen worden en veel vrouwen komen binnen met meer dan 4cm ontsluiting, wat betekend dat ze meteen naar de active side moeten. Het gevolg is dat het op de active side heel erg druk is, want de ene na de andere baby moet worden opgevangen. De inzet van de verpleegkundigen is niet alleen op de nursery te zien, maar ook op de labour room.

In het weekend tussen de totaal verschillende werkweken gaan we weer naar Raxaul en leven we ons heerlijk uit in de stoffenwinkel. Het is al een poosje geleden geweest dat we nieuwe kurti’s en stoffen hebben gekocht. En de taferelen blijven bijzonder hoe het kleding/stoffen kopen hier gaat. Zittend op een bankje voor de matrassen waar de verkopers op zitten, geef je aanwijzingen welke stof(fen) je wilt, de verkopers gaan met hun handen langs de stoffen en wanneer de verkoper de in-jouw-gedachten-stof aanraakt zeg je ‘stop’. Met twee gevulde tassen kan je wel zeggen dat we een geslaagde middag hadden.

Vervolgens is de tweede week een heel stuk rustiger, op de labour room er amper vrouwen, en je raadt het al, amper vrouwen = weinig baby’s op de nursery. Wat een contrast: er zijn de hele week tussen de 14 en 20 baby’s bij Martine en bijna geen vrouwen die bevallen op de labour room, hooguit 1 a 2 baby’s per dag. Wanneer het rustig is op de afdeling hebben we tijd voor klusjes waar we normaal geen tijd of niet veel tijd voor hebben. Zo zijn Rianne en Willianne vooral veel bezig met het klaarmaken van spuiten met oxytocine (voor de moeders voor na de bevalling) en vitamine K (voor de pasgeboren baby’tjes), het maken van papieren dossiers, het opruimen van de afdeling, meer persoonlijke aandacht voor de (aanstaande) moeder, maar vooral helpen waar ze ons nodig hebben. Op de nursery is er op rustige tijden meer aandacht voor de baby’s, wordt er driftig opgeruimd, schoongemaakt en voorraden aangevuld. Wat typisch in dit Indiase ziekenhuis is, is dat er bij weinig patiënten direct allerlei klusjesmannen de afdeling op komen rennen en allerlei (achterstallige) werkzaamheden gaan uitvoeren.

In tweede week zijn er twee bijzondere casussen voorbijgekomen. We beginnen met een casus op de labour room. Ik (Willianne) werk tijdens een van de rustige dagen samen met Amé, onze Schotse huisgenoot die verloskundige is, op de active-side van de labour room. Eind van de middag is er een bevalling die ik begeleid, onder toeziend oog van Amé. Dit gaat allemaal goed, en het kindje wordt gezond geboren. Nadat de placenta geboren is, komt er ineens een enorme hoeveelheid bloed. Zo’n bloeding kan ontstaan door de wond die de placenta achterlaat. Ik roep ‘active bleeding!!’ Naar Amé en een andere collega, en geef direct inwendig druk tegen de wond. Ondertussen rennen mijn collega’s alle kanten op: eentje om de dokter te bellen, een ander om een ijskompres te halen, een volgende om medicatie te halen. De patiënt blijft bij bewustzijn en na een minuut of 10 stopt de bloeding uiteindelijk. Een bevalling die mij bij gaat blijven en waar ik veel van geleerd heb.  

De tweede casus vindt plaats op de nursery, waar naast Martine ook Rianne een deel van uit heeft gemaakt. Op de nursery ligt een zeer zieke baby, die is binnengekomen via de spoedeisende hulp. Dit jongetje heeft een gesloten anus, en heeft daardoor een opgezette buik. Het ademt nog een klein beetje zelfstadig, maar niet genoeg, daarom wordt het baby’tje beademt. Het baby'tje is te ziek en moet naar een ziekenhuis in Nepal waar een kinderchirurg aanwezig is, totdat de ambulance geregeld is moet de baby beademd worden. Martine heeft voor de lunch er al zeker twee keer 15 minuten beademen erop zitten en hoopt dat Rianne snel komt om te helpen, want Martine heeft inmiddels een lamme hand gekregen. De verpleegkundige zijn druk met andere werkzaamheden en kunnen Martine niet meer aflossen. Rianne komt regelmatig, bijna dagelijks op de nursery rond de lunchtijd helpen, en precies, uitgerekend vandaag niet. De hoofdzuster op de nursery geeft aan dat Martine kan gaan lunchen en wordt afgelost door een junior verpleegkundige. In Martine haar achterhoofd weet ze dat de juniorverpleegkundige doorgaat met beademen totdat zij terug is. Martine geeft tijdens lunch aan Rianne haar hulp nodig te hebben omdat we niet weten hoe lang het nog duurt voordat de ambulance klaar staat. Na een korte lunch (twintig minuten) besluiten we samen terug te gaan en inderdaad de junior verpleegkundige staat nog steeds te beademen en is opgelucht om ons te zien. Na een korte uitleg van Martine neemt Rianne het beademen over. Na gelukkig 5 minuten beademen wordt het baby’tje klaargemaakt voor de rit in de ambulance. Met drie verpleegkundige sterk wordt de baby verplaats in een rijdend bedje. De taken zijn als volgt: Rianne doet al lopend de beademing en houdt de tube in het mondje stabiel, Martine houdt de saturatie nauwlettend in de gaten en coacht Rianne door de lastige onstabiele rit heen, hierbij heeft Rianne haar volledig concentratie nodig. De Indiase verpleegkundige duwt voornamelijk het bedje en zorgt dat alles volgens plan gebeurt. De weg naar de ambulance gaat niet zonder slag of stoot, de weg is erg hobbelig, waardoor het nog lastiger is om de baby stabiel te houden en tevens lopen er zeker twintig mensen met en om ons heen. Aangekomen bij de ambulance staat Martine aan de goede kant om de beademing over te kunnen nemen, zodat de verpleegkundig de baby in de armen van de moeder kan leggen, hierbij houdt Rianne de saturatie in de gaten. Martine geeft vervolgens uitleg aan de familie hoe ze de baby moeten beademen. Echt heel bizar, in de ambulance gaat er geen verpleegkundig personeel mee en hier moet de familie de heftige zorg overnemen. Het mannelijke familielid raakt af en toe afgeleid, waarbij we beide in koor roepen dat hij gefocust moet blijven en Martine de nodige handgebaren gebruikt. Ondertussen kunnen we onze kont niet meer keren, omdat er ongeveer 60 man om ons heen staat. Het voelt bijna als een show die we aan het opvoeren zijn. Uiteindelijk rijdt de ambulance weg en beide zijn we stil, wetend van elkaar dat we de baby in gebed aan het leggen zijn. Dit is het enige wat we op dit moment nog kunnen doen, namelijk hopen en bidden dat alles goed mag komen.

Als laatste wat wij graag met jullie willen delen is dat op een avond afgelopen week we een appje kregen met de melding dat er twee ernstig zieke patiënten in het ziekenhuis liggen, met beide een enorm heftige bloeding en met spoed bloed nodig hebben. Binnen het ziekenhuis is er een groot tekort aan bloed, en alleen in noodgevallen wordt het ziekenhuispersoneel gevraagd om bloed te doneren totdat familie beschikbaar is om bloed te geven. De vraag is dan dus ook aan ons of een van ons bloedgroep A positief heeft, en of die direct naar de bloedbank wil komen. Binnen tien seconden staan we naast ons bed en lopen we naar de bloedbank, wat indrukwekkend is om te zien dat wij niet de enige zijn, veel verschillende bekende collega’s reageren op de vraag of zij bloed willen geven en zo verzamelen we ons allemaal bij de bloedbank. Heel bijzonder om te zien dat er zoveel personeelsleden komen om het leven van de beide patiënten te redden. Het community gevoel is heel aanwezig, het voelt als een grote family. Achteraf horen we dat de ene patiënt het overleefd heeft en de tweede patiënt is na anderhalve dag alsnog overleden.

We sluiten af met de befaamde taferelen van Huize 'Shanti Niwas'.

-          We hebben tijdelijk 3 nieuwe gasten, 2 uit Schotland en 1 van Nepal, ja dat was opeens een hele drukte, voor een aantal dagen waren we met 8 gasten in Shanti Niwas.

-          Communiceren is hier echt next level doordat al onze emoties regelmatig hoog zitten; eigenlijk leven we in een continu avontuur.

-          We hebben onze vakantie voor Goa geboekt, iets om naar uit te kijken.

We stoppen er maar mee, dag hoor!

Liefs,

Willianne, Rianne en Martine.