Blog 13: December gekte deel 2     

Zoals jullie misschien nog wel weten hebben we een aantal blogs geleden geschreven dat we uitkeken naar de wat koudere temperaturen. Nou, het is koud, heel koud, en het wordt nog kouder. Hadden we het maar niet gezegd, we lopen rond met onze pyjama en thermo ondergoed aan onder onze kleren.

De setting waarin wij deze blog schrijven is heerlijk kerstachtig, aan de woonkamertafel met onze neus letterlijk in de kerstboom, met het oog op een raamwerk van slingers. Ook in huize ‘Shanti Niwas’ is de kerst aangebroken en niet te vergeten de kerstverlichting zowel binnen als buiten. Het is weekend en onze kok is druk in de weer met het versieren van ons huis, dit met behulp van Willianne, die een stukje langer is dan Idrish. Met een gesmeerde samenwerking alsof ze elkaar al jaren kennen, geeft Idrish alle slingers aan en hangt Willianne alles op. We wonen nu in een over de top kerst huis met lichtjes, slingers en een zilveren kerstboom met ballen. Heerlijk om te zien hoe de mensen hier zo opgaan in de kerstsfeer. Ook in de recreatiehal, de kerk, de ziekenhuisafdelingen, nursing school en de straat, kortom de hele compound zijn de nodige slingers en versiering opgehangen.

Laten we maar gelijk eens beginnen met een culturele misvatting. Martine heeft een kennisje die werkt op de poli, waar vrouwen o.a. komen voor hun check-ups en problemen. Martine wilde graag een ochtendje mee meelopen om te kijken hoe het hier in z’n werk gaat. Na nagevraagd te hebben of vrijdagochtend prima was, was het dan eindelijk geregeld. Op de desbetreffende vrijdagmorgen, waarbij Martine zich afvraagt of het wel doorgaat (na 3 maanden India kunnen we de mensen inmiddels wel een beetje inschatten) blijkt, bij navragen op de poli het kennisje ‘on leave’ te zijn. Goed, dan doen we toch gewoon een andere dag. Uit ervaring zijn we er ondertussen achter gekomen dat ‘ja’ eigenlijk ík begrijp het niet’ betekent. Nog een tweede cultureel ding, we waren uitgenodigd door de hoofdzuster van de nursery en zij zou koken voor ons. Aangekomen bij het hostel, waar alle verpleegkundige wonen, rook het al heerlijk en stond het eten al op ons te wachten. In een kleine kamer, met twee bedden en heel de inboedel namen we plaats op een van de bedden en werd het eten geserveerd. Het went alleen nog steeds niet, wanneer wij eten als de rest toekijkt. Dit is typisch India: ze vinden het een eer om voor je te koken en zij gaan pas eten als jij weggaat.

En dan nu verder met ons overvolle kerstprogramma. Afgelopen donderdag stond er een Duncan Christmas party op het programma. Het thema was ‘Join the world’. Er was een podium gebouwd tussen het badmintonveld en de recreatie hal (waar o.a. de devotion ‘s ochtends plaatsvindt) en daarvoor stonden er allemaal stoelen. Het programma bestond uit liederen en dansen uit verschillende staten van India en Nepal. Elke staff member en student voegt zich bij de groep waar diegene vandaan komt. Het was mooi om te zien hoe cultureel India en Nepal zijn, dit zag je ook terug aan de traditionele kleding. Na de show gingen we direct oefenen met koor. Na anderhalve week zingen zit er progressie in de zaak en wordt het al een mooi geheel (alhoewel de vier talen nog wel een gigantische uitdaging is). Paar dagen later is het eindelijk zover, gehuld in de traditionele kleding (sari) zingen we voor een volle zaal Christmas Carols in vier verschillende talen. Dit was ontzettend leuk, de avond werd afgesloten met snacks en een dankwoord van onze dirigente, wat ook speciaal aan ons als ‘Dutch girls’ gericht was, omdat wij zo veel nieuwe talen moesten leren. Terugkomend op de sari’s, dit is een stof van 6 á 9 meter, waar je volledig ingewikkeld wordt. Zelfs met hulp duurde het per persoon 20 minuten om deze aan te trekken, maar het resultaat mag er wezen zoals te zien op de foto’s.

Het weekend is weer voorbijgevlogen en moet er weer gewerkt worden. Zowel in het ziekenhuis als thuis aan de opdrachten.

Martine en Rianne; Deze week was een ongewone week voor ons. Naast alle gezellige feestjes en kerstvieringen maken we ook minder leuke dingen mee. De week begint met een nieuwe hospital baby, waar later in de blog meer over verteld wordt. Martine begint de week op poli, dit was erg interessant om te zien en mee te maken. Op de poli komen vrouwen hun check-ups, voor zowel voor als na de bevalling. Een check-up duurt een hele dag. ‘s Ochtends begint het met registreren, wegen, bloeddruk meten, bloed afnemen, hartje van de baby luisteren en als laatste stop een kort gesprekje met de dokter. Hierbij kennen ze geen privacy: de dokter zit in een kamer naast een bureau, de vrouwen staan in een lijn, en een voor een hebben ze 2 minuten de tijd om hun klachten te vertellen. Rianne begon de week met een bevalling die ze samen heeft gedaan met een student. Je merkt dat de studenten nog onzeker zijn en je hulp fijn vinden. Er worden verschillende vragen gesteld, bijv. welk schoudertje het eerstgeboren moet worden en hoe je dit dan doet. Leuk om dit vervolgens te mogen uitleggen en te laten zien. Verder hebben we deze week een aantal bijzondere casussen op de afdeling. Zo hebben we een IUD (overleden kindje) bevalling meegemaakt. Na deze bevalling vroeg de moeder of zij haar kindje mocht zien. Officieel wordt dit niet gedaan op de afdeling, omdat het personeel bang is dat de moeder heel erg emotioneel wordt of een depressie krijgt na het zien van haar kindje. Maar omdat de moeder specifiek vroeg of zij haar kindje mocht zien hebben we toch besloten dit te doen. Samen hebben we het kindje toonbaar gemaakt en ingewikkeld in doeken. Een verpleegkundige die erbij stond vond het eerst niet zo’n goed idee, maar nadat wij uitgelegd hadden dat het goed is voor het verwerkingsproces van de moeder accepteerde zij het. Vervolgens hebben we het kindje bij de moeder neergelegd. De moeder bleef er heel rustig onder en heeft zeker 5 minuten haar kindje vastgehouden, en toen gaf ze de baby weer aan ons terug. We hopen dat we op deze manier aan de verpleegkundigen hebben kunnen laten zien dat het ook op deze manier kan, in plaats van het kindje niet aan de moeder laten zien. Het was tevens een treurige casus, dit was haar derde overleden kindje bij de bevalling en twee miskramen. ’s Middags was er weer een ongewone casus. Er bleek een moeder bevallen te zijn in de auto onderweg naar het ziekenhuis. Samenlopen we achter twee verpleegkundigen aan naar buiten om de moeder en de baby op te halen. Buiten krijgt Rianne handschoenen in haar handen gedrukt om de baby aan te nemen en Martine staat klaar met een bevalling set. Zo assisteren we waar nodig, en baby en moeder maken het beiden goed. Aan het einde van de week maken we een bevalling mee van een pre-eclampsie moeder (zwangerschapsvergiftiging). De beste behandeling voor pre-eclampsie is de baby zo snel mogelijk geboren laten worden. Deze moeder ligt heel erg onrustig in bed en wordt vast gemaakt aan het bed, omdat ze anders haar intubatie tube uit haar mond trekt en haar infuus uit haar arm. Op een normaal en veel te lage bed wordt de moeder met 5 verpleegkundigen en 2 artsen aan handen en benen vastgehouden zodat de artsen de bevalling met forceps (soort klemmen) kunnen uitvoeren. Het was een hele ingewikkelde bevalling, maar gelukkig komt er een redelijk gezonde baby ter wereld. Tussen alle hectiek door hebben we de hoofdzuster geholpen met het maken van de kerstversiering voor de afdeling.  

Willianne; Nu ik weer helemaal op de been ben, werk ik sinds anderhalve week op de Intensive Care (IC). Ik ben van plan om hier tot halverwege volgende week te blijven (totaal twee weken), om vervolgens de afdeling te verlaten voor de spoedeisende hulp (SEH). Op de Intensive Care liggen vooral veel patiënten met vergiftiging (vaak zelfmoordpogingen), sepsis (=bloedvergiftiging) en baby’s met ademhalingsproblemen. Het is een interessante afdeling om een paar weken te werken om meer te leren over de verschillende ziektebeelden, acute situaties en verschillende doelgroepen, maar ik merk dat ik het patiëntencontact wel mis; de meerderheid van de patiënten zijn gesedeerd. Leuk voor een paar weken dus 😊. Wat leuk is om te vertellen: er worden regelmatig röntgenfoto’s gemaakt op de afdeling, dat gaat dan op een nogal bijzondere manier. Er komt een oudere man in een wijde, dikke trainingsbroek en met een muts de afdeling op (kortom: die je niet per se als ziekenhuispersoneel zou verwachten) met een heel groot, ouderwets röntgenapparaat. Deze beste man stelt vervolgens het apparaat goed in en waarschuwt dan 1 van de verpleegkundigen, die vervolgens ‘Hide! Hide!’ (=verstop je!) roept. Het hele team rent vervolgens naar een hoekje waar een scherm van ongeveer anderhalve meter staat opgesteld, en kruipt daar met z’n allen achter. Als dat te ver weg is, wordt er gehurkt achter het muurtje van de zusters post. Je kan je voorstellen hoe grappig deze situatie eruit moet zien als het gefilmd zou worden. Ook collega’s van andere afdelingen die toevallig eventjes op de IC rondlopen moeten eraan geloven. De eerste keer dat Martine dit meemaakte dacht zij dat er een verrassingsparty of iets gaande was, wat ik me heel goed kan voorstellen, haha. Het team van de IC is heel leuk en er zitten een aantal goede verpleegkundigen tussen van wie ik veel kan leren. Toen ik nog maar net vier stagedagen gehad had, werd ik al uitgenodigd voor de kerstparty van de afdeling, en daar ben ik afgelopen dinsdag geweest; gezellig eten koken en vervolgens opeten met z’n allen met aansluitend een cadeautjes avond, inclusief het typische Indiase uitbeelden van je ‘Christmas friend’ (degene voor wie je een cadeautje moest kopen). Ik ben dus nog steeds lekker aan het genieten van het leven op de compound hier 😊.

Sinds deze week hadden we geen koorpractice meer, maar dit wordt vervangen door verschillende kerstvieringen van verschillende afdelingen. Zo zijn Rianne en Martine uitgenodigd bij de nursery, Willianne bij de ICU en gezamenlijk hadden we een viering met de medical staff en de nursing students. Ontzettend leuk dat we door verschillende mensen worden uitgenodigd! De kerstvieringen houden in; lekker eten, cadeautjes uitwisselen en groepsspelletjes! Vorige week hebben we lootjes getrokken en voor verschillende mensen cadeautjes gekocht. 

Naast de vieringen hebben we deze week een afscheidsavond, dit keer van onze Nederlandse tropenarts Bente. Zij heeft hier 6 maanden gewerkt in de verschillende afdelingen van het ziekenhuis. De volgende dag nemen we afscheid van Bente en gaan we vervolgens allemaal naar onze eigen afdeling. Nog geen uur later wordt Martine gebeld op de labour room om zo snel mogelijk met Rianne te komen naar de nursery. We krijgen te horen dat Prathna en Arathna, de hospital tweeling, weggaan. Het kwam voor iedereen, zelfs voor de vrouwelijke kinderarts als een schok. Wij nemen vandaag niet van 1 maar van 3 mensen afscheid. Na 3,5e maand zorgen voor de tweeling hebben wij een band met ze opgebouwd, het zal even wennen zijn nu ze er niet meer zijn. Maar heeft zich een paar dagen geleden een nieuwe hospital baby aangediend, zijn naam is Jozef, waar we af en toe langs kunnen gaan. U leest het goed, een jongetje, een prachtig jongetje. Zijn moeder van 15 jaar was niet getrouwd. Het feit dat ze zo jong is en ongetrouwd is een schande voor de familie. Om deze reden heeft de familie besloten Jozef af te staan aan het ziekenhuis.

Laten we de taferelen van huize ‘Shanti Niwas‘ weer is benoemen. In een van de eerste blogs hebben we verteld over de ontberingen hier in huis. Nu merken we dat het de normaalste zaak van de wereld is geworden dat, wanneer we in de badkamer bezig zijn en het licht uitvalt, we rustig een aantal minuten wachten tot het licht weer aan gaat. Ditzelfde geld voor het koude douchen, al merken we met de dalende temperaturen dat dit een uitdaging wordt. Gelukkig hebben we voor de wintermaanden een warme douche, al heeft deze wel een gebruiksaanwijzing, zo moet je 45 minuten van tevoren de boiler aanzetten en moet je vervolgens met verschillende kraantjes proberen warm water uit de douchekop te krijgen, maar he, alles voor een heerlijke lauwwarme douche. Grappig om ook de vermelden wat voor ons gewoon geworden is, wij krijgen heel vaak tijdens het bellen met het thuisfront de vraag of wij niet gek worden van alle geluiden om ons heen, lees; het vele getoeter. Dit is voor ons echter zo normaal geworden dat we het vaak niet eens meer horen. Verder is het weer weekend geworden en gaan wij verder met onze schoolopdrachten en laten we niet vergeten dat het volgende week kerst is, onze Sari’s liggen al bij de tailor.  

Liefs,

Willianne, Rianne en Martine.