Blog 6: (Stoffige) markt  

Deze week gaan we het niet over het ziekenhuis hebben, maar over ons favoriete wekelijkse, avontuurlijke, opwindende, grandioze, uitputtende uitje naar de stoffige markt, waar niemand van onze collega’s heen wil.

We gaan voor de tweede keer naar het dorp Raxaul en wat genieten wij hiervan. Dit is een uitje waarbij we het ziekenhuis en ons leven op de compound echt even los kunnen laten! De weg er naartoe is al enerverend, we struikelen over onvoorziene greppels, we happen stof en lopen over betonblokken. Je kan op twee manieren naar het stadje lopen. De eerste manier is via de voorkant, via The Duncan Road. We lopen over een drukke weg waarbij we aan beide straatkanten diverse kraampjes zien waar bijvoorbeeld toiletartikelen, speelgoed en eten te koop zijn en daarnaast zijn er ook nog kookkraampjes. Verder zit aan deze weg de ingang/poort naar het ziekenhuis voor patiënten. Op deze weg worden we aan alle kanten ingehaald en moet je oren en ogen overal hebben wil je niet aangereden worden #gelukkighebbenweelkaarnog. Daarnaast staan er wel 6 ambulances langs de weg, waarvan blijkt dat deze particulier worden gebruikt; er liggen voornamelijk mensen in te slapen. De tweede manier om naar het stadje te lopen, is via het halve meter brede achterpoortje van het ziekenhuisterrein. Vervolgens kom je midden in de échte armoede terecht, waar mensen in hutjes wonen en alles enorm stoffig is. Tijdens onze bloedstollende route raakt Rianne even afgeleid door de omgeving en kijk niet voor zich, op dat moment bedenkt een tegenligger met lange buizen op zijn schouder even de andere kant op te draaien. Resultaat: Rianne wordt getest op haar reactievermogen. Gelukkig blijkt dit nog uitstekend te werken, kunnen wij u vertellen #weereenzorgminder. Onze dagelijkse lachdosis hebben we meteen weer binnen.

Na vijf minuten lopen komen we bij het spoor aan, waar we midden overheen moeten lopen om bij het dorp te komen. Langs het spoor lopen waterleidingen, waar we mensen zich onder zien wassen. Eenmaal op de markt worden we overweldigd door de enorme diversiteit aan mensen, kleuren, kleding, winkels en afval op de straten. We lopen door een wirwar van steegjes met winkels. Je zou het niet denken, maar in deze chaos heerst er ook enige structuur, elke straat met winkels heeft een kenmerk. In de ene straat verkopen ze Electra, andere straat voornamelijk armbanden, versieringen en stoffen en ga zo maar door. Vervolgens komen we op de markt en zien we manden vol met eten (met vreemde insecten), ruiken allerlei verschillende kruiden, en worden door iedereen aangestaard als ‘blanken’. Oja, en als je niet oppast word je overlopen door stieren. De lokale mensen houden wel koeien, omdat die melk geven. De stieren zijn geen eigendom van iemand, omdat die geen melk geven en niemand ze daarom wil houden. Deze ‘weesstieren’ mogen echter ook niet geslacht worden omdat ze heilig zijn. Vandaar dat deze grote beesten dwalend op straat te zien zijn.

Na dit avontuur gaan we stof voor onszelf kopen om Indiase kleding van te kunnen te laten maken. We lopen een stoffenwinkel binnen met aan alle wanden het stof tot op het plafond opgestapeld. Voor deze wanden liggen matrassen, waarop de medewerkers zitten. Daarvoor staan bankjes waarop wij worden gevraagd plaats te nemen. Op het moment dat wij zitten, wordt er van alle kanten stoffen en lapjes aan ons geshowd. Er liggen zoveel stoffen en lapjes voor ons, dat we totaal niet weten wat we er mee aan moeten. Nadat we onze keuze (eindelijk) hebben gemaakt, denken we weg te kunnen. Voordat we weg kunnen gaan we eerst nog op de foto met een Indiase vrouw, want vier blanke vrouwen is toch wel een bijzonder verschijnsel in Raxaul.

Als afsluiter gaan we lekker eten in een Indiaas restaurant, mét 2,5 liter Pepsi erbij 😊. Als bijkomend voordeel van dit vertrouwde drinken schijnt dit veel bacteriën te doden. Hierdoor hopen we een Delhi Belly te voorkomen (wat helaas dit keer niet geholpen heeft #mislukt). Het maken van een keuze van de menukaart is nogal lastig, omdat we geen Hindi kunnen lezen, maar gelukkig smaakt de Indiase keuken over het algemeen goed, wat ook nu weer het geval is. We sluiten af met een stuk chocoladetaart en een soort zoete suikerbolletjes. Als we met een prettig gevulde buik de rekening krijgen, blijkt dat we met vier personen voor €6,32 lekker gegeten hebben.

Nog wat leuke taferelen in huize ‘Shanti Niwas’. Wanneer onze kok gaat goochelen met kruiden, hoesten we ons naar en tijdens het eten komt het stoom ons uit de oren. Daarnaast liggen we regelmatig voor pampus onder de ventilator op de bank of begint het wekelijkse skype uurtje met het thuisfront. Laten we daarnaast vooral niet vergeten dat Martine na 2 weken nog steeds verdwaald raakt op de heenweg naar of terugweg van het ziekenhuis. Als laatste zorgt Willianne voor de nodige Nederlandse snacks en verrast het ons dat de koffer met snacks nog steeds niet leeg is.

Nou lieve mensen, dit was het was weer voor nu. Wanneer de volgende blog komt is voor zowel jullie als voor ons een grote verrassing!

Liefs,

Willianne, Rianne en Martine.