Blog 10: Een knallende week

Ja hoor, daar zijn we weer, dit keer met een hoop geknal en bombarie. Een nieuwe blog met nieuwe verhalen. Maar waarom een hoop geknal en bombarie? Het antwoord is; het Diwali festival. Afgelopen week is het Diwali festival van start gegaan oftewel een Hindu light festival. Diwali symboliseert de spirituele "victory of light over darkness, good over evil and knowledge over ignorance". Het festival is wereldwijd geassocieerd met Lakshmi: ‘de god of prosperity. Wat wij van dit festival meekrijgen is een hoop geknal, omdat er 24/7 vuurwerk afgestoken wordt (alsof wij nog niet genoeg gehoorbeschadiging aan het oplopen zijn met alle toeters hier). Naast het vuurwerk is het de traditie om de huizen, winkels en de straten te versieren met kransen en vele lichtjes. Rianne heeft dit moment gepakt om aan haar avondfotografie te werken en heeft geprobeerd de lichten vast te leggen (Aldus Rianne moet ze nog wel even oefenen, maar hopelijk vinden jullie de foto’s leuk). Natuurlijk konden we zelf niet achterblijven en hebben we op het dak van ons huis een aantal sterretjes aangestoken.    

Rianne:De dagen op de labour room vliegen voorbij. Ik werk zowel op de admission, pre-active en active side! Op admission kan ik nu bijna alle taken zelfstandig uitvoeren op de anamnese na, omdat ik Hindi niet goed genoeg spreek om allemaal vragen te kunnen stellen :) Probeer ik wel in het Hindi te praten dan lachen ze mij allemaal uit :D Op het moment dat mijn collega de vragen stelt doe ik ondertussen de handelingen die ik wel kan doen en werk ik het schrijfwerk weg, ik kan ondertussen zelfs papieren invullen die beschreven zijn in het Hindi, omdat ik het al zo vaak ingevuld heb dat ik precies weet waar ik wat moet invullen! Vandaag wil ik graag een paar mooie momentje momenten met jullie delen. Samen met een van de midwifes sta ik een hele ochtend bij een vrouw met 4cm ontsluiting. In het proces naar de 10cm ontsluiting proberen we de vrouw zo goed mogelijk te begeleiden, door advies te geven met betrekking tot ademhalingen en verschillende houdingen aannemen. Daarnaast masseren wij de onderrug om de pijn te verlichten. We motiveren de vrouw om door te gaan op momenten dat ze het zelf niet meer ziet zitten en aangeeft dat ze het niet aankan. Gelukkig spreekt deze vrouw goed Engels, waardoor we met haar kunnen communiceren. Op het moment dat de vrouw 10cm ontsluiting heeft wil de bevalling toch niet vlotten en moet er een dokter en misschien zelfs een vacuümpomp aan te pas komen. Uiteindelijk met hulp van de arts wordt er een gezond meisje geboren. Dit meisje was het eerste kindje voor deze moeder en zij was overgelukkig met het baby’tje. Ze knuffelt en kust het kindje overal en houdt het de hele morgen in haar armen. Ik vind dit ontroerend en mooi om te zien, omdat we zoveel zien dat moeders niet blij zijn met de geboorte van een meisje. Hoe fijn is het dan om te zien dat er ook meisjes wel welkom zijn in een gezin. Aan het einde van de dienst bedankte de moeder de midwife en mij voor alle hulp die wij die ochtend gaven. Ze gaf aan dat ze ons heel dankbaar was, omdat we al die tijd bij haar gebleven waren, ook op momenten dat ze misschien niet zo vriendelijk was, en dat ze het zonder onze hulp nooit had kunnen doen. Dit vond ik heel fijn om te horen, het voelde goed om te weten dat we toch iets konden betekenen voor deze moeder en hopelijk de ervaring rondom een bevalling wat prettiger hebben gemaakt.

Martine: toen gebeurde er iets wat alleen hier in India kan voorkomen. Op het moment dat ik een van de tweeling op pak om te voeden spot ik op het beentje van Prathna een aantal mieren. Nadat ik deze gedood heb zie ik dat er niet nog 1 maar wel 20 mieren over het gehele lichaampje van Prathna heen lopen, en dat was nog niet alles, er lopen ook mieren over mij heen en in het bedje. Ik gruwel hiervan en krijg direct overal jeuk, maar bovenal vind ik het ontzettend zielig voor de baby. Eerst haal ik de mieren van mijzelf en Prathna af en vervolgens ben ik naar de hoofzuster gelopen om mijn bevindingen te delen. Samen met de zorg assistent maken we het bedje schoon met desinfectans. Bij thuiskomst douche ik mij meteen, maar alsnog voel ik de hele avond alles kriebelen.

Maar goed, we gaan verder, wat ben ik aan het genieten deze week. Na een week uit de running zijn geweest heb ik mijzelf weer nuttig kunnen maken, maar bovenal leer ik een hoop bij. Zo prik ik zelfstandig infuusjes op de kleine armpjes en assisteer ik de verpleegkundige met de zorg. Wat mij blijft raken is dat er wekelijks zo’n 3/4 baby’s naar huis gaan met LAMA (leave against medical advice), wat betekent dat de ouders het kindje mee naar huis nemen tegen advies van de artsen in. Dit omdat het bijvoorbeeld een meisje is of omdat er geen geld voor een behandeling is. Dit blijft treurig om te zien, zo was er een zeer zieke baby, een meisje waarvoor de ouders de behandeling niet wilde betalen. Samen met de verpleegkundige stopten we de medische- en zuurstof behandeling. Na het stoppen van de behandeling is het belangrijk dat we het kindje direct bij de ouders brengen, omdat we niet willen dat het sterft in de handen van een verpleegkundige. Vervolgens als we de baby aan de familie hebben gegeven weet je dat de baby niet lang meer te leven heeft. Dit blijft wekelijks heftig.  

Willianne: afgelopen dinsdag ben ik een dagje naar de community geweest met de derdejaars verpleegkunde-studenten. Zij gaan daar bij families langs om ze voorlichting te geven over gezond leven. Na een hobbelige en stoffige tocht met de jeep zijn we aangekomen op plaats van bestemming, en sluit ik me aan bij een van de studenten. Nadat we door smalle steegjes gelopen zijn met veel viezigheid, loslopende eenden en schaars geklede kinderen lopen we een trap op. We komen in een kaal huis terecht waar een geitje in rondloopt en een vogel op een balk zit, maar toch worden er een paar échte stoelen voor ons tevoorschijn gehaald. We beginnen met het uitvragen van de samenstelling van de familie en wat voor ziektes er voorkomen. Ze blijken met 25 familieleden in 1 huis te wonen! Bij het vragen naar de geboortedata blijken deze onbekend te zijn; al deze mensen kunnen niet lezen en schrijven. Ook de eetgewoonten worden uitgevraagd: bij het ontbijt eten ze elke dag 100 chapati’s (soort pannenkoeken)! Nadat we alle informatie uitgevraagd hebben, gaan we met de studenten op ontdekkingstocht door het dorp. We lopen langs mooie, open velden met lemen hutjes aan de kant, en ze laten me zien hoe rijst geoogst en gedroogd wordt. Ik heb er enorm van genoten! Volgende week hoop ik nog een paar dagen naar hetzelfde gezin te gaan om gezondheidsvoorlichting te geven, waar ik vervolgens één van mijn opdrachten voor school over wil gaan schrijven.

Leuke taferelen in Huize 'Shanti Niwas'; Martine heeft de badminton baan ontdekt en is daar regelmatig te vinden. Dit is ook een leuke manier om contact te maken met de staff en studenten. Ook hebben een nieuw favoriet kledingstuk en dat is: jawel, de legging. Heerlijk zitten die! Verder spelen wij elke avond na het eten een potje padvinder of presidenten. Helaas moeten we het vanaf deze week met één persoon minder doen, want een van de schotse dames is verder gaan reizen. Na het doen van een spelletje sluiten we de avond af met een film en voor vanavond staat er Mamma Mia 2 op de planning. Als laatste delen we jullie nog onze badkamer struggles mee; we hebben nu wel een werkend licht maar een niet werkende wc, hij trekt namelijk niet door. Tijdens het bezoek laten we de kraan al stromen om een emmer te vullen en hiermee door trekken, handig opgelost dachten wij zo.

Graag reageren wij op de vraag van Dianne die ze had gesteld n.a.v. de vorige blog: bevallen de vrouwen wel op een aparte kamer? Antwoord: de labour ward kan je opdelen in drie departementen; admission, pre-active en active. De vrouwen bevallen op de active room. Alle afdeling staan allemaal in open verbinding met elkaar. De enige privacy zijn de gordijnen die de afdelingen met elkaar scheiden. Alle geluiden worden niet tegengehouden. Wij (Willianne en Rianne) sluiten de gordijnen tijdens bevallingen om enige privacy te creëren, maar helaas trekt het personeel deze gordijnen 10sec. later net zo hard weer open.  

Liefs,

Willianne, Rianne en Martine.