Blog 9: Een ongewone week

Dag lieve familie en vrienden! Het duurde even maar er staat eindelijk weer een nieuwe blog online! Het is een enerverende week, lees mee!

We leven sinds 2 weken niet meer met z’n 3en maar met z’n 5en in het Shanti Niwas. We hebben namelijk twee nieuwe vrouwelijke huisgenoten uit Schotland. Onofficieel zijn ze verloskundigen; ze hebben al wel hun opleiding afgerond maar nog niet hun papiertje binnen. Zij zullen hier voor 4 en 7 weken ervaring opdoen op de Labour room. Waar het voor ons eerst alleen Engels praten was op de afdeling is het nu ook continu Engels praten in ons verblijf. Nou dat is even wennen en brengt grappige taferelen met zich mee, want ga maar eens vertalen bij lekker eten dat het lijkt alsof er een engeltje op je tong plast, en nee, dat is niet te vertalen.... Ook proberen we nu meerdere malen aan verschillende mensen uit te leggen dat wij jus gebruiken over de aardappelen en vlees, niet te doen. Verder hebben we gezellige film- en spelletjesavonden en proberen we de meiden wegwijs te maken over de compound en zorgen we ervoor dat ze niet verdwalen in het doolhof naar het ziekenhuis! Grappig, wij nemen de nieuwe meiden op sleeptouw en kunnen alles vertellen over het leven hier, hoe het werkt, etc. Je ziet bij ze dat de indrukken overweldigd zijn en dat ze blij zijn dat je er bent om alles uit te leggen. Dit is herkenbaar, dit waren wij ook.

Rianne werkt van dinsdag tot vrijdag nachtdiensten en loopt er nu bij met wallen onder haar ogen alsof ze jaren niet geslapen heeft. Daarnaast voelt m’n lichaam als een 80-jarige in plaats van 24-jarige, maar goed ik heb het weekend om bij te komen :) Mochten jullie denken dat de nachtdiensten vast heel rustig verlopen, dan is dat verkeerd gedacht. Op een of andere manier is het aardig rustig tussen 10pm en 4am, maar tussen 4am en 7am staan alle vrouwen in een keer op springen. Het blijkt dat de vrouwen ‘s nachts het meest ontspannen zijn, waardoor het proces naar bevallen sneller verloopt. Dus ik had de ene bevalling nog niet gedaan of de volgende kondigde zich alweer aan. In alle drie de nachten help ik mee om zo ongeveer 6 tot 9 baby’s ter wereld ter brengen, mijn taken zijn dan de bevalling leiden, na de bevalling injecties aan moeder geven en placenta verwijderen en nazorg, baby afdrogen, wegen, baby vitamine K geven en dan aan de familie laten zien. Helaas zijn het niet altijd gezonde, levende baby’s die ter wereld komen, zo had ik in mijn eerste nachtdienst mijn eerste bevalling van een 39 weken oude baby welke al was overleden in de baarmoeder. Een bevalling van een al overleden kindje is heftig om mee te maken... Gelukkig komen de meeste baby’s gezond ter wereld en als je 6 tot 9 baby’s in 3 uur tijd hebt is het rennen en vliegen en ervoor zorgen dat je ze niet verwisseld! En het voordeel van nachtdiensten is wel dat ik overdag mag slapen terwijl de rest mag gaan werken.

Ik (Martine) doe deze week met Rianne mee. Ik blijk (gelukkig) een Bijholteontsteking te hebben met koorst en geen gekke Indiase ziektes, wat nogal eens door mijn hoofd schiet. Met mij gaat het gelukkig weer beter! In plaats van het ziekenhuis bij elkaar blaffen, blaf ik nu Shanti Niwas bij elkaar, maar ik ben blij dat het de goede kant op gaat. Na een week op bed liggen en uitzieken, ga ik zaterdag weer een ochtendje werken om het ritme erin te krijgen en om maandag weer volle moed te kunnen beginnen. Van deze noodzakelijke stop baalde ik erg van. Na een aantal weken hard werken op de nursery had ik eindelijk het gevoel dat ik erbij begon te horen en de afdeling goed leerde kennen. Opbouwen van energie kan hier bijna niet. Naar Raxaul wandelen is te hectisch, het enige uitje is naar het ziekenhuis om een paar uur te werken.  

Op de labour room is nog steeds veel te beleven. Voor een week lang zijn er een aantal medical students (dokters-in-opleiding) op de afdeling. Wat leuk is, is dat ze alles echt graag willen leren. Zo vragen ze ook aan mij, Willianne, om uitleg over een beleid en over waarom de vrouwen het hormoon oxytocine krijgen na de bevalling. Ook laat ik ze zien hoe je een baby een injectie geeft, hoe je het meten van de bloeddruk met de hand nou eigenlijk precies doet en hoe je een infuuslijn vult. Op een gegeven moment komt er een patiënte rechtstreeks van de admission binnen, waarbij het baby’tje op het punt staat op geboren te worden. Er moest dus razendsnel van alles gepakt worden, en de patiënte moet een infuus krijgen. Deze week heb ik als leerdoel om een infuus te prikken, wat best pittig is op de donkere huid (waar je de aders moet voelen omdat je ze moeilijk kan zien). Daarnaast is deze huid ook wat stugger dan ons westerse huidje. Nu heb ik dit net twee keer zelfstandig gedaan, maar aangezien er verder alleen de medical students omheen stonden bleek ik degene te zij die toch de meeste ervaring hierin heeft. Vervolgens pak ik snel de spullen en heb ik het infuus geprikt. Hierbij word ik door drie medical students op de vingers gekeken: nummer 1 hangt strak over mijn linkerschouder heen, nummer 2 over mijn rechterschouder en nummer 3 hangt helemaal over de patiënte heen om toch maar precies te kunnen zien wat ik doe. RAAK! #overwinning behaald.

Naast Raxaul gaan wij ook regelmatig naar Sunderpur, dit dorpje ligt gelegen op het platteland. In Sunderpuris er een lepra ziekenhuis en hebben ze ook een weverij waar ze zijden en katoenen sjaals maken. Het geld dat ze hiermee verdienen wordt gestopt in de community. De community is heel vriendelijk. Van ons bezoekje hebben we filmpjes gemaakt, een aantal daarvan zullen wij uploaden onder het kopje video’s. De credits van de video's en foto's gaan deze keer naar Rianne, die eindelijk haar camera (10 kg bagage) gebruikt heeft, echt genieten. 

Het was een week met veel onverwachte momenten, komende week hopen we op rustige en leerzame stagedagen.

Liefs,

Willianne, Rianne en Martine