Blog 5: Een week die ons goed ‘bevallen’ is.

Hou je vast, ga erbij zitten, leesbril op, benen omhoog, kop koffie of thee erbij, het liefst ook nog een bakje popcorn/chips, want: er staat een lange blog voor je klaar.

De Australische dame is alweer even vertrokken en wij beginnen te wennen aan het leventje en het klimaat hier. Nog steeds is het behoorlijk warm en gutst het zweet over ons lichaam. Voornamelijk als we bewegen of als de elektriciteit uitvalt (hierbij vallen onze geliefde ventilators uit). En dan is het voornamelijk niet bewegen en rustig blijven. We kijken allen uit naar de maanden oktober/november wanneer het wat kouder wordt. De mensen hier passen zichzelf automatisch aan het klimaat, door overal bij te gaan zitten, langzaam te lopen en ongeveer een uur pauze te houden (wat wij maar niks vinden, want ja, Nederlanders hebben haast). In elke winkel staan stoelen (ook in de mini-supermarktjes), en ook wij worden constant uitgenodigd om even te gaan zitten. Daarnaast drinkt iedereen veel ‘pani’, wat ‘water’ betekent.

Dinsdag beginnen we dan eindelijk met werken in het ziekenhuis. We krijgen een rondleiding waardoor we een nog beter beeld krijgen van onze werkplek voor de komende vijf maanden en over de verschillende afdelingen. Op aanraden van de hoofdzuster starten we alle drie op de Labourroom (afdeling kraam en verlos), zo hebben we een beetje houvast aan elkaar. Vanaf volgende week gaan Rianne en Willianne voor onbepaalde tijd werken op de Labourroom. Martine gaat starten op de Nursery afdeling (bedacht wat later wat de afdeling eigenlijk inhield en vraagt zich af of dit wel iets voor haar is #alotofbaby’s). De Labourroom kan je opdelen in drie departementen. 1) De admission; waar de vrouwen binnenkomen, hier wordt bijvoorbeeld een anamnese afgelegd, vitale functies gemeten en bloed afgenomen. 2) De zaal met ong. 30 bedden is het gedeelte waar vrouwen wachten tot ze voldoende ontsluiting (vanaf 4cm) hebben om naar de active room te gaan, of waar de vrouwen liggen die nog maar een paar maanden zwanger zijn met zwangerschapsklachten. Sommige vrouwen komen te laat/te ziek binnen, door de lange reistijd of doordat hun familie het niet nodig vindt om eerder te gaan, met een ontsluiting van 7 cm; dan worden ze gelijk geplaatst op het actieve gedeelte. Daarnaast is er op de afdeling ook een speciale ruimte waar de zeer zieke (pre-)eclampsie patiënten liggen (zwangerschapsvergiftiging). Ten slotte heb je 3). Het actieve gedeelte, hier vinden de bevalling en de observatie na de bevalling plaats.

Via rouleren zien we alles van de Labourroom. Grut o grut... ik stond erbij en ik keek erna... en dat is niet de werkhouding die we kennen in Nederland. Wat ons direct opvalt is dat de handschoenen en infuusnaalden worden hergebruikt en dat de verpleegkundigen niet altijd zo steriel werken, zoals wij dat gewend zijn. Daarnaast zien we ook dat sommige verpleegkundigen vrouwonvriendelijk omgaan met de patiënten. Daarin zien wij echt een verschil met hoe wij te werk gaan.

Hieronder beschrijven we voor ons inziens het verschil tussen een bevalling begeleid door een Nederlandse arts en een Indische verpleegkundige (wat wij hebben meegemaakt); De arts let op de technieken, de baby, de vrouw en dat er rust tijdens de bevalling is. De vrouw wordt met liefde bejegend, gestimuleerd, in haar kracht gezet en ook wordt er de tijd genomen om het lichaam het werk zelf te laten doen. Een bevalling geleid door een Indische verpleegkundige verloopt naar ons idee veel vrouwonvriendelijker, hiermee bedoelen wij dat er veel geschreeuwd wordt naar de vrouw, er wordt hardhandig gewerkt en er is geen rust rondom de bevalling. Een verschil die wij ook zien is dat naar de geboorte de baby meteen bij de moeder wordt weggehaald. Het geslacht wordt laten zien (dit is het eerste waar de moeder om vraagt) en vervolgens wordt de baby meegenomen voor verdere zorg en aan de familie laten zien. In Nederland is het heel normaal als de baby eerst bij de moeder op de borst wordt gelegd om te kunnen binden. Wat schrijnend is om te zien is dat in sommige gevallen de moeders niet blij zijn met de geboorte van een meisje, er wordt weggekeken en er kan geen glimlach vanaf.

Een aantal hoogtepunten zijn toch wel onze eerste bevallingen, Rianne heeft er al vier gezien (not counting at all) en Martine kijkt mee met de eerste keizersnee. Wat ontzettend leuk is, is dat we het echt treffen met een Nederlandse tropenarts in opleiding die hier voor 6 maanden aan het werk is. Het voordeel is dat zij ook goed de verschillen van de gezondheidszorg kan uitleggen. En mensen, de gezondheidszorg is niet te vergelijken met Nederland. We proberen veel te begrijpen door het stellen van vragen, maar de grootste verschillen zitten toch wel in de cultuur, bijvoorbeeld in de plaats die vrouwen hebben. De man moet beslissingen nemen en goedkeuring geven voor de zorg voor de vrouw, wat soms tot gevolg heeft dat de baby of de vrouw overlijden. Dit kan dan komen doordat de man bijvoorbeeld niet wil tekenen voor een keizersnede, of doordat de familie geen bloed wil doneren.

We gaan ook nog even op pad. Samen met de Nederlandse tropenarts en twee Indiase verpleegkundige collega’s gaan we naar de markt in Raxaul. We zien daar hoe afdingen hier werkt en hoeveel de prijs ‘ineens’ stijgt als je blank bent. Daarnaast ervaren we hoe het is om in een Riksja mee te rijden waar we met z’n zessen inzitten #krappebedoelingen.  

Voor de rest nog wat leuke taferelen in huize ‘Shanti Niwas’ (het gastenverblijf). Rianne sport met 32 graden in een te kleine ruimte, Martine heeft een hitte overlevingspakket in haar bed liggen voor ’s nachts en Willianne repareert haar eigen badkamer. Daarnaast praten we veel over hetgeen wat ons bezig houdt of wat ons hindert, want: Quote of the day: Communiceren kun je leren.

Voor nu hebben we een lekker weekend voor de boeg. Dat houdt in, het leren van Hindi, het doen van spelletjes, een paar uurtjes werken aan school, het opschrijven van onze avonturen, het bijwonen van een kerkdienst en uitwaaien op het dakterras.  

Als laatste, we proberen zo goed mogelijk te beschrijven wat we hier zien, beleven en voelen. Dit is niet altijd makkelijk te verwoorden. We proberen jullie zo goed mogelijk mee nemen in ons verhaal.

Tot de volgende blog!

Liefs,

Willianne, Rianne en Martine.